Ο ποιητής…περίεργη οντότητα. Είναι σαν να κάνει κάποιος κατάδυση στα άδυτα του κόσμου. Πρέπει να έχεις ένα σχοινί πριν βουτήξεις δεμένο να σε τραβήξει απότομα στην επιφάνεια καθώς το σκοτάδι του βυθού σε ελκύει προς ένα κόσμο ανυπόφορο, γεμάτο έντονα συναισθήματα που χαράσσονται στην μνήμη και μαχαιρώνουν την καρδιά, ένα κόσμο με λιγότερο οξυγόνο όπου η ασφυξία λιγοστεύει την κάθε σου ανάσα κάθε δευτερόλεπτο.

Και τι γίνεται όταν το σχοινί σπάσει και βυθίζεσαι… χάνεσαι σε έναν κόσμο άγνωστο και συνάμα τόσο γνωστό που ποτέ σου δεν ήθελες να δεις, που έκλεινες τα μάτια γιατί κάθε βλέμμα προς την αλήθεια προκαλεί πόνο.

Θα μου πείτε υπάρχουν ποιητές και ποιητές. Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες για παράδειγμα μας δίνει αυτό τον ορισμό «Ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου, διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους». Και από την άλλη ,η πιο απαισιόδοξη πλευρά, η παρακμιακή ποίηση του 19^ου αιώνα “Do not look for my heart anymore; the beasts have eaten it.”( Charles Baudelaire)

Επίσης έχουμε τον ρομαντικό ποιητή Έντγκαρ Άλλαν Πόε που θα λέγαμε ότι η ποίησή του ήταν μια βαθιά βουτιά στο σκοτάδι του βυθού όπου εκεί κάπου χάθηκε ο ίδιος.

Μέρος των ποιητικών σχολών και ο  Παρνασσισμός με στόχο τον ρεαλισμό, την τελειότητα, την άντληση θεμάτων μέσα από την παρατήρηση της φύσης ,της επιστήμης και μέσο την απάθεια.

Από όποια σχολή έχει επηρεαστεί ο κάθε ποιητής ένα είναι το σίγουρο ότι ποτέ δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Όταν βυθιστείς και επανέλθεις στην επιφάνεια δεν θα είσαι ποτέ ο ίδιος.

«Πρόσεξε…λοιπόν, ποιητή!

Εσύ, που έχεις τέτοια φιλοδοξία.

Η ποίηση δεν έχει επιστροφή.

Για πάντα καταδίκη…ή ασφυξία.»

(Βίκυ Σγουρέλλη, Το τέρας μέσα μου, 2021)