Προσοχή! Απότομη προσγείωση

Θαυμάζω τα έργα στους ανθρώπους και από τα έργα και τα κατορθώματα διαχωρίζω τα πραγματικά, αυτά που δεν φαίνονται στην εμπορευματοποιημένη επιφάνεια των μέσων και αυτά που καταφέρνουν να φανούν.

Ο δρόμος της παιδείας μας ήταν κάτι που άρχισε ξαφνικά να με προβληματίζει. Θα έλεγα από την οικονομική κρίση και μετά.

Ξαφνικά από κάτι πολύ δύσκολο φτάσαμε να υπάρχουν αμέτρητοι διαγωνισμοί όπου όλοι κερδίζουν σε μια κούρσα εντυπώσεων. Έβλεπα να ιδρύονται αμέτρητοι φορείς, αμέτρητες κατηγορίες και υποκατηγορίες εξωσχολικών δραστηριοτήτων που θα έπρεπε να υπάρχουν στο σχολείο και σε πολλές περιπτώσεις υπήρχαν. Έβλεπα γονείς να κυνηγούν βραβεία και πιστοποιητικά χωρίς αντίκρισμα, να τα επιδεικνύουν στα μέσα, να δίνονται όλα αυτά που με κόπο παλιά προσπαθούσε κάποιος να αποκτήσει τώρα όμως χωρίς ουσιαστική προσπάθεια. Ένιωθα τα παιδιά να είναι υπερήφανα για κάτι που δεν απαιτούσε προσπάθεια και να δυσανασχετούν σε ,οτιδήποτε απαιτούσε την ελάχιστη προσπάθεια.

Διαισθάνθηκα την αφορμή. Η αφορμή ήταν η ενθάρρυνση. Ναι, η ενθάρρυνση είναι το πιο βασικό εργαλείο των εκπαιδευτικών. Δεν θα βάλει κανείς δάσκαλος που έχει ενσυναίσθηση χαμηλή βαθμολογία(6 για παράδειγμα) σε ένα παιδί δημοτικού γιατί απλά δεν είναι παιδαγωγικό να διαλύσει την ψυχολογία του παιδιού σε αυτή την ηλικία. Δεν θα βάλει κανένας ιδιωτικός εκπαιδευτικός αποθαρρυντικές  βαθμολογίες, εάν βάζει, για τον παραπάνω λόγο αλλά και γιατί χρειάζεται τους μαθητές του. Και φτάσαμε όλοι, παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικοί σε έναν αγώνα κούρσας εντυπώσεων με βραβεία, περγαμηνές και χίλια δυο σε μια κοινωνία που έχασε την πραγματική αξία της παιδείας: τη γνώση. Μια κοινωνία που έκανε το παιδί το πιο “σκληρά εργαζόμενο” άθελα της. Του στέρησε τον τόσο πολύτιμο χρόνο να βαρεθεί, να μην ξέρει τι να κάνει ώστε να δημιουργήσει, να ανακαλύψει, να γνωρίσει τον εαυτό του.

Και φτάσαμε στην απότομη προσγείωση λόγω πανδημίας. Τα παιδιά έμειναν σπίτι. Και αντί αυτό να αποτελέσει ένα διάλειμμα από αυτή την ανελέητη κούρσα σαν τα ποντίκια που τρέχουν στους κυκλικούς διαδρόμους τους, τα ρίξαμε ακόμη πιο βαθιά. Τα χώσαμε ακόμα πιο πολύ μπροστά σε μια οθόνη και τους διδάσκουμε πολύ απλά ότι δεν μας χρειάζονται. Τα κάνουν πλέον όλα μόνα τους χωρίς την καθοδήγηση του εκπαιδευτικού, της δασκάλα/ο χορού, γυμναστικής, καράτε ,τεχνών. Όλα αυτά αναγκάζονται να τα παρακολουθούν διαδικτυακά χωρίς κανείς να καταλαβαίνει το κακό που γίνεται. Θα μου πείτε τι θα μπορούσε να γίνει; Να περιορίσουμε την σχολική ύλη και τις διδακτικές ώρες στην οθόνη.

Η κατάσταση πιέζει τα παιδιά πιο πολύ από πριν την πανδημία. Τώρα μένουν σπίτι, δεν έχουν την δυνατότητα να εκτονωθούν ,να τρέξουν με τους φίλους τους, να νιώσουν ελεύθερα. Μαθαίνουν την φυλακή σαν τα ινδικά χοιρίδια. Μεγαλώνουν σε ένα κελί και οι υποχρεώσεις αντί να λιγοστεύουν αυξάνονται! Το ίδιο και οι απαιτήσεις. Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί στον ψυχισμό των παιδιών μας; Και εάν δεν το βλέπετε στις μικρές ηλικίες, πιστεύετε ότι δεν θα ξεσπάσει στην εφηβεία;

Η λύση: ΕΠΙΣΤΡΕΨΤΕ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

• Αφήστε τις δραστηριότητες της οθόνης στην άκρη ή απλά περιορίστε τον χρόνο που ξοδεύετε εκεί και αγκαλιάστε τη φύση.
• Καθίστε και διαλέξτε βιβλία στα παιδιά σας ή αφήστε τα να επιλέξουν αυτά που θέλουν, βιβλία που θα τα διδάξουν να διαχειρίζονται τον εαυτό τους .
• Βρείτε ιστοσελίδες δημιουργικές ή αφηγήσεις βιβλίων εάν δεν έχετε τον χρόνο να τα αφηγηθείτε εσείς.
• Αφήστε τα παιδιά να βαρεθούν και μην τρέχετε να βρείτε τρόπους να τα απασχολείτε όταν φωνάζουν το γνωστό «βαριέμαι!”. Μου έχει συμβεί και εμένα ως γονέας. Δώστε τους πολλά ερεθίσματα και αφήστε τα να τα επεξεργαστούν.
• Μην πέφτετε θύμα του «φαίνεσθαι».Η πραγματική γνώση φτιάχνει τους δημιουργικούς και ανθεκτικούς χαρακτήρες και δεν αποκτιέται εύκολα αλλά ούτε αποδεικνύεται σε διαγωνισμούς που κάνουν όλοι και όλοι βραβεύονται, σε βαθμούς, σε αριθμούς, σε ταμπέλες! Αποδεικνύεται από την ζωή την ίδια. Εκεί θα φανούν εάν τα εφόδια που δίνουμε στα παιδιά μας πιάνουν τόπο και να ξέρετε δεν είναι ποτέ υλικά. Είναι αξίες που πλέον αρχίζουν να χάνονται.

Σας είπα…θα είναι απότομη η προσγείωση.

της Βίκυς Σγουρέλλης