Φανταστείτε μια ζωή που θα έχετε μόνο επιτυχίες και μόνο χαρές; Θα μπορούσατε να εκτιμήσετε την αξία τους;

Οι περισσότεροι παγώνουμε στο άκουσμα της λέξης αποτυχία. Παγώνουμε και λυγίζουμε όταν αποτυγχάνουμε.

Από παιδιά μαθαίνουμε να προσπαθούμε για το καλύτερο. Να είμαστε γρήγορα άλογα στην κούρσα, ο καθένας από εμάς κουβαλώντας τις προσδοκίες της οικογένειάς του.

Τόση πίεση και τόσο λίγος χρόνος για να απολαύσουν τα παιδιά την παιδική τους ηλικία.

Η ζωή όμως δεν είναι μια προγραμματισμένη και υπολογισμένη επιτυχία. Είναι ένας δύσκολος δρόμος με ανηφόρες και κατηφόρες. Εάν δεν μάθουμε την αξία της αποτυχίας δεν θα μπορέσουμε να ανακάμψουμε και να ανεβούμε την ανηφόρα προς την επιτυχία.

Μέσα λοιπόν από την αποτυχία διαμορφώνονται χαρακτήρες δυνατοί και ψυχικά ανθεκτικοί.

Μέσα από την αποτυχία γεννιούνται δημιουργοί, καλλιτέχνες και άνθρωποι από όλους τους κλάδους που έχουν σημαδέψει θετικά την ιστορία αυτού του κόσμου.

Αντίθετα πρόσωπα που δεν άντεξαν και δεν αποδέχτηκαν την αποτυχία τους αποτέλεσαν καταστροφικές φιγούρες της ιστορίας.

Είναι όμορφο, λοιπόν, να μαθαίνεις από τα λάθη σου. Γιατί το να τα αναγνωρίζεις σε κάνει σοφό, το να τα διορθώνεις σοφότερο.

Τα παιδιά μας θα κάνουν λάθη όπως κάναμε και κάνουμε και εμείς. Ας μην είμαστε αμείλικτοι γιατί αμείλικτα θα κάνουμε και τα παιδιά μας. Και ο κόσμος μας έχει περισσότερο από κάθε άλλη φορά ανάγκη την κατανόηση και την καλοσύνη.

Να συγχωρούμε και να δίνουμε δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες στους ανθρώπους γιατί υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να μάθουν από τα λάθη τους ή να μας κάνουν να δούμε τα δικά μας.

Στους «Άθλιους»( Les Misérables,1862) του Βίκτωρος Ουγκώ,  ο Γιάννης Αγιάννης είχε γνωρίσει την σκληρή πλευρά του κράτους. Όταν δραπετεύει  από τα κάτεργα καταφεύγει στο σπίτι ενός επισκόπου και της συζύγου του τους οποίους ληστεύει λίγο πριν συλληφθεί. Ο επίσκοπος τον σώζει, του δίνει ακόμα περισσότερα από αυτά που έκλεψε ο Αγιάνης και του λέει να κάνει μια καινούργια αρχή. Η καλοσύνη  του επισκόπου του δείχνει τον δρόμο της εξιλέωσης.

Μια εξιλέωση η ζωή… από λάθη που αναγνωρίζουμε ή μια ζωή μέσα στην ενοχή για λάθη που δεν αναγνωρίζουμε.

«Η  εξιλέωση»  του  Ίαν Μακ Γιουάν είναι ένα βιβλίο που περιστρέφεται από την ενοχή που κουβαλάει μια γυναίκα για ένα λάθος που έκανε ως μικρό κορίτσι και  δεν βρήκε τη δύναμη να  παραδεχτεί ποτέ παρά μόνο στο τέλος της ζωής της γράφοντας το τελευταίο της βιβλίο που όπως λέει θα έπρεπε να ήταν το πρώτο.

Στο δικό μου «Το τέρας μέσα μου» κυριαρχεί η κάθαρση, η αποδοχή της κάθε αδυναμίας που κάνει τον κάθε αναγνώστη που ταυτίζεται πιο δυνατό.

Θα κλείσω με αυτό το ποίημα που τα λέει όλα:

Don’t Quit

by John Greenleaf Whittier

When things go wrong as they sometimes will,

When the road you’re trudging seems all up hill,

When the funds are low and the debts are high

And you want to smile, but you have to sigh,

When care is pressing you down a bit,

Rest if you must, but don’t you quit.

Life is strange with its twists and turns

As every one of us sometimes learns

And many a failure comes about

When he might have won had he stuck it out;

Don’t give up though the pace seems slow—

You may succeed with another blow.

Success is failure turned inside out—

The silver tint of the clouds of doubt,

And you never can tell just how close you are,

It may be near when it seems so far;

So stick to the fight when you’re hardest hit—

It’s when things seem worst that you must not quit.